ਧਰਮਿੰਦਰ: ਇੱਕ ਯੁੱਗ ਨੂੰ ਅਲਵਿਦਾ

ਹਿੰਦੀ ਸਿਨੇਮਾ ਦੇ ਲੰਮੇ ਸਫ਼ਰ ਵਿੱਚ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਸਿਤਾਰੇ ਫਿਲਮੀ ਦੁਨੀਆ ਦੇ ਆਸਮਾਨ ’ਚ ਚਮਕੇ ਹਨ, ਪਰ ਕੁਝ ਅਜਿਹੇ ਵੀ ਹਨ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਚਮਕ ਸਮੇਂ ਦੇ ਨਾਲ ਕਦੇ ਵੀ ਮੱਧਮ ਨਹੀਂ ਪੈਂਦੀ ਸਗੋਂ ਉਹ ਸਾਡੇ ਚੇਤਿਆਂ ’ਚ ਜਿਊਂਦੇ ਰਹਿੰਦੇ ਹਨ, ਹਰ ਪੀੜ੍ਹੀ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਨਵੀਂ ਚਮਕ ਲਿਆਉਂਦੇ ਹਨ। ਧਰਮਿੰਦਰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੁਰਲੱਭ ਸਿਤਾਰਿਆਂ ਵਿੱਚੋਂ ਇੱਕ ਸਨ ਜੋ ਸਿਰਫ਼ ਇੱਕ ਅਦਾਕਾਰ ਹੀ ਨਹੀਂ ਸਨ ਸਗੋਂ ਭਾਰਤੀ ਸਮਾਜ ਦੇ ਭਾਵਨਾਤਮਕ ਤਾਣੇ-ਬਾਣੇ ਦਾ ਹਿੱਸਾ ਵੀ ਸਨ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਜਾਣ ਨਾਲ ਇੱਕ ਅਜਿਹਾ ਖਲਾਅ ਪੈਦਾ ਹੋ ਗਿਆ ਹੈ ਜਿਸ ਨੂੰ ਸ਼ਬਦਾਂ ਵਿੱਚ ਬਿਆਨ ਕਰਨਾ ਮੁਸ਼ਕਲ ਹੈ। ਉਹ ਸਿਰਫ਼ ਇੱਕ ਸਕਰੀਨ ਇਮੇਜ ਨਹੀਂ ਸਨ; ਉਹ ਇੱਕ ਅਜਿਹਾ ਇਨਸਾਨ ਸੀ ਜਿਸ ਦੀ ਨਿੱਘ ਅਤੇ ਨਿਮਰਤਾ ਨੇ ਦਰਸ਼ਕਾਂ ਨੂੰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਆਪਣੇ ਪਰਿਵਾਰ ਦੇ ਮੈਂਬਰ ਵਾਂਗ ਆਪਣੇ ਨਾਲ ਜੋੜਿਆ। ਧਰਮਿੰਦਰ ਦੀ ਕਹਾਣੀ ਕਿਸੇ ਫਿਲਮੀ ਕਹਾਣੀ ਤੋਂ ਘੱਟ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਪੰਜਾਬ ਦੇ ਇੱਕ ਛੋਟੇ ਜਿਹੇ ਪਿੰਡ ਨਸਰਾਲੀ ਤੋਂ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋਇਆ ਇਹ ਸਫ਼ਰ ਸੰਘਰਸ਼, ਸਖ਼ਤ ਮਿਹਨਤ ਅਤੇ ਸੁਪਨਿਆਂ ਦੀ ਸ਼ਕਤੀ ਦੀ ਇੱਕ ਜਿਊਂਦੀ ਜਾਗਦੀ ਉਦਾਹਰਣ ਹੈ। ਜਦੋਂ ਇੱਕ ਨਿਮਰ ਕਿਸਾਨ ਪਰਿਵਾਰ ਵਿੱਚ ਪੈਦਾ ਹੋਇਆ ਮੁੰਡਾ ਫਿਲਮੀ ਦੁਨੀਆ ਦੀ ਚਮਕ ਅਤੇ ਗਲੈਮਰ ਤੱਕ ਪਹੁੰਚਦਾ ਹੈ ਤਾਂ ਅਕਸਰ ਆਪਣੀ ਅਸਲੀ ਪਛਾਣ ਗੁਆ ਬੈਠਦਾ ਹੈ, ਪਰ ਧਰਮਿੰਦਰ ਅਜਿਹਾ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਉਸ ਨੇ ਕਦੇ ਵੀ ਆਪਣੀਆਂ ਜੜ੍ਹਾਂ ਨਹੀਂ ਵਿਸਾਰੀਆਂ। ਉਹੀ ਸਾਦਗੀ, ਉਹੀ ਦੇਸੀਪੁਣਾ, ਉਹੀ ਅਪਣੱਤ ਦੀ ਭਾਵਨਾ ਉਸ ਦੀ ਹਰ ਮੁਸਕਰਾਹਟ ਵਿੱਚ ਸੀ। ਇਸੇ ਕਰਕੇ ਉਹ ਸਿਰਫ਼ ਇੱਕ ‘ਸਟਾਰ’ ਹੀ ਨਹੀਂ ਸਗੋਂ ਦਿਲਾਂ ’ਤੇ ਰਾਜ ਕਰਨ ਵਾਲਾ ਨਾਇਕ ਸੀ।

ਜਦੋਂ 1960 ਦੇ ਦਹਾਕੇ ਵਿੱਚ ਉਹ ਫਿਲਮ ਜਗਤ ’ਚ ਦਾਖਲ ਹੋਇਆ ਤਾਂ ਦਰਸ਼ਕ ਕਲਪਨਾ ਵੀ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਦੇ ਸਨ ਕਿ ਇਹ ਨੌਜਵਾਨ ਆਉਣ ਵਾਲੇ ਦਹਾਕਿਆਂ ਤੱਕ ਹਿੰਦੀ ਸਿਨੇਮਾ ਦੇ ਸਭ ਤੋਂ ਚਰਚਿਤ ਚਿਹਰਿਆਂ ਵਿੱਚੋਂ ਇੱਕ ਬਣ ਜਾਵੇਗਾ। ਉਸ ਦੇ ਫਿਲਮੀ ਜੀਵਨ ਦੀ ਸ਼ੁਰੂਆਤ ਬਹੁਤੀ ਧਮਾਕੇਦਾਰ ਨਹੀਂ ਸੀ ਪਰ ਉਸ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿਚਲੀ ਮਾਸੂਮੀਅਤ ਤੇ ਉਸ ਦੀ ਸ਼ਖ਼ਸੀਅਤ ਛੇਤੀ ਹੀ ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਦਿਲਾਂ ਨੂੰ ਛੂਹ ਲੈਂਦੀ ਸੀ। ਉਸ ਦੀਆਂ ਸ਼ੁਰੂਆਤੀ ਫਿਲਮਾਂ ਨੇ ਉਸ ਦੇ ਵਿਲੱਖਣ ਗੁਣਾਂ ਨੂੰ ਪ੍ਰਦਰਸ਼ਿਤ ਕੀਤਾ ਜਿਵੇਂ ਸੰਵਾਦ ਦੀ ਸਾਦਗੀ, ਭਾਵਨਾਵਾਂ ਦਾ ਪ੍ਰਗਟਾਵਾ ਅਤੇ ਉਸ ਦੀ ਪਾਤਰਾਂ ਪ੍ਰਤੀ ਇੱਕ ਇਮਾਨਦਾਰ ਪਹੁੰਚ।

ਸਮੇਂ ਦੇ ਨਾਲ ਧਰਮਿੰਦਰ ਨੇ ਦਿਖਾਇਆ ਕਿ ਉਹ ਸਿਰਫ਼ ਇੱਕ ਰੋਮਾਂਟਿਕ ਹੀਰੋ ਨਹੀਂ ਸੀ ਸਗੋਂ ਇੱਕ ਅਜਿਹਾ ਅਦਾਕਾਰ ਸੀ ਜੋ ਹਰ ਸ਼ੈਲੀ ਵਿੱਚ ਫਿੱਟ ਬੈਠ ਸਕਦਾ ਸੀ। ਉਸ ਨੇ ਅਦਾਕਾਰੀ ਦੇ ਹਰ ਰੰਗ ਨੂੰ ਜੀਵਿਆ- ਰੋਮਾਂਸ ਦੀ ਕੋਮਲਤਾ, ਕਾਮੇਡੀ ਦੀ ਸੌਖ, ਐਕਸ਼ਨ ਦੀ ਤੀਬਰਤਾ ਅਤੇ ਭਾਵਨਾਤਮਕ ਦ੍ਰਿਸ਼ਾਂ ਦੀ ਡੂੰਘਾਈ। ‘ਅਨੁਪਮਾ’ ਅਤੇ ‘ਅਨਪੜ੍ਹ’ ਵਿੱਚ ਉਸ ਦੇ ਰੋਮਾਂਟਿਕ ਚਿੱਤਰਣ ਨੇ ਦਰਸ਼ਕਾਂ ਨੂੰ ਮੋਹ ਲਿਆ ਜਦੋਂਕਿ ‘ਮੇਰਾ ਗਾਓਂ ਮੇਰਾ ਦੇਸ਼’ ਅਤੇ ‘ਸ਼ੋਅਲੇ’ ਵਿੱਚ ਉਸ ਦੇ ਐਕਸ਼ਨ ਨਾਲ ਭਰਪੂਰ ਪ੍ਰਦਰਸ਼ਨ ਕਾਰਨ ਉਸ ਨੂੰ ‘ਹੀ-ਮੈਨ’ ਦਾ ਲਕਬ ਮਿਲਿਆ। ਇਹ ਲਕਬ ਉਸ ਦੀ ਅੰਦਰੂਨੀ ਮਜ਼ਬੂਤ ਸ਼ਖ਼ਸੀਅਤ ਦਾ ਪ੍ਰਮਾਣ ਸੀ।

‘ਸ਼ੋਅਲੇ’ ਦਾ ਵੀਰੂ ਭਾਰਤੀ ਸਿਨੇਮਾ ਇਤਿਹਾਸ ਦਾ ਇੱਕ ਅਜਿਹਾ ਕਿਰਦਾਰ ਹੈ, ਜਿਸ ਨੂੰ ਕਿਸੇ ਜਾਣ-ਪਛਾਣ ਦੀ ਲੋੜ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਵੀਰੂ ਦੀ ਮੌਜ-ਮਸਤੀ, ਦੋਸਤੀ, ਬੇਫ਼ਿਕਰ ਰਵੱਈਏ ਅਤੇ ਦਿਲ ਦੀ ਡੂੰਘਾਈ ਨੇ ਇਸ ਕਿਰਦਾਰ ਨੂੰ ਅਮਰ ਬਣਾ ਦਿੱਤਾ। ਧਰਮਿੰਦਰ ਨੇ ਸਿਰਫ਼ ਇੱਕ ਭੂਮਿਕਾ ਨਹੀਂ ਨਿਭਾਈ ਸਗੋਂ ਉਸ ਨੂੰ ਜੀਵਿਆ। ਇਸੇ ਕਰਕੇ ਵੀਰੂ ਅੱਜ ਵੀ ਹਰ ਵਰਗ ਦੇ ਦਰਸ਼ਕਾਂ ਦੇ ਚਿਹਰਿਆਂ ’ਤੇ ਮੁਸਕੁਰਾਹਟ ਲਿਆਉਂਦਾ ਹੈ। ਧਰਮਿੰਦਰ ਦਾ ਜਾਦੂ ਵੀਰੂ ਦੇ ਕਿਰਦਾਰ ਤੱਕ ਸੀਮਤ ਨਹੀਂ ਸੀ। ‘ਚੁਪਕੇ ਚੁਪਕੇ’ ਵਿੱਚ ਉਸ ਦੀ ਗੰਭੀਰ ਸੋਚ ਵਾਲੀ ਕਾਮੇਡੀ ਸਾਬਿਤ ਕਰਦੀ ਹੈ ਕਿ ਕਾਮੇਡੀ ਹਮੇਸ਼ਾ ਓਵਰ-ਦੀ-ਟੌਪ ਐਕਸ਼ਨ ਜਾਂ ਅਤਿਕਥਨੀ ਤੋਂ ਨਹੀਂ ਆਉਂਦੀ; ਇਹ ਸਮੇਂ ਸਿਰ ਸੰਵਾਦ ਤੋਂ ਵੀ ਪੈਦਾ ਹੋ ਸਕਦੀ ਹੈ। ਧਰਮਿੰਦਰ ਇਸ ਦੀ ਇੱਕ ਉਦਾਹਰਣ ਸੀ।

ਉਸ ਦੀ ਅਦਾਕਾਰੀ ਦੀ ਨੀਂਹ ਹਮੇਸ਼ਾ ਸੱਚ ਸੀ। ਉਸ ਨੇ ਅਦਾਕਾਰੀ ਨਹੀਂ ਕੀਤੀ, ਸਚਾਈ ਪ੍ਰਗਟ ਕੀਤੀ। ਇਹ ਸਚਾਈ ਕਈ ਵਾਰ ਪਿਆਰ ਦੀ ਕੋਮਲਤਾ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਪ੍ਰਗਟ ਹੁੰਦੀ ਸੀ ਅਤੇ ਕਈ ਵਾਰ ਟਕਰਾਅ ਦੀ ਕੁੜੱਤਣ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ।

ਧਰਮਿੰਦਰ ਦਾ ਇੱਕ ਹੋਰ ਵੱਡਾ ਗੁਣ ਸੀ ਉਸ ਦਾ ਸਾਦਾ ਸੁਭਾਅ। ਉਸ ਨੇ ਕਦੇ ਵੀ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਮਹਾਨ ਜਾਂ ਵੱਡਾ ਸਾਬਤ ਕਰਨ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਨਹੀਂ ਕੀਤੀ। ਸੈਂਕੜੇ ਸਫਲ ਫਿਲਮਾਂ, ਲੱਖਾਂ ਪ੍ਰਸ਼ੰਸਕਾਂ ਅਤੇ ਦਹਾਕਿਆਂ ਦੀ ਪ੍ਰਸਿੱਧੀ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਵੀ ਉਹ ਇੱਕ ਸਾਧਾਰਨ ਪੇਂਡੂ ਸ਼ਖ਼ਸ ਵਾਂਗ ਬੋਲਦਾ ਸੀ। ਉਸ ਦੀ ਨਿਮਰਤਾ ਵਿੱਚ ਬਣਾਉਟੀਪਣ ਬਿਲਕੁਲ ਨਹੀਂ ਸੀ ਸਗੋਂ ਇਹ ਉਸ ਦੇ ਸੁਭਾਅ ਦਾ ਹਿੱਸਾ ਸੀ। ਇਹੀ ਕਾਰਨ ਹੈ ਕਿ ਉਹ ਇੰਡਸਟਰੀ ਦੇ ਅੰਦਰ ਅਤੇ ਬਾਹਰ ਬਰਾਬਰ ਸਤਿਕਾਰ ਦਾ ਪਾਤਰ ਬਣਿਆ ਰਿਹਾ।

ਧਰਮਿੰਦਰ ਨੇ ਕਦੇ ਵੀ ਆਪਣੇ ਨਿੱਜੀ ਅਤੇ ਰਾਜਨੀਤਕ ਜੀਵਨ ਵਿੱਚ ਕਦਰਾਂ-ਕੀਮਤਾਂ ਨੂੰ ਨਹੀਂ ਤਿਆਗਿਆ। ਉਹ 2004 ਵਿੱਚ ਲੋਕ ਸਭਾ ਲਈ ਚੁਣਿਆ ਗਿਆ ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਤਰੀਕੇ ਨਾਲ ਜਨਤਾ ਦੀ ਸੇਵਾ ਕੀਤੀ। ਭਾਵੇਂ ਉਹ ਸਿਆਸਤ ਵਿੱਚ ਡੂੰਘਾਈ ਨਾਲ ਸ਼ਾਮਲ ਨਹੀਂ ਸੀ, ਪਰ ਇਹ ਸਪੱਸ਼ਟ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਸਮਾਜ ਦੇ ਇੱਕ ਜ਼ਿੰਮੇਵਾਰ ਨਾਗਰਿਕ ਵਜੋਂ ਆਪਣੀ ਭੂਮਿਕਾ ਨੂੰ ਸਮਝਦਾ ਸੀ। ਉਸ ਦਾ ਕਿਰਦਾਰ ਉਸ ਦੀ ਅਦਾਕਾਰੀ ਵਾਂਗ ਹੀ ਸਿੱਧਾ ਸੀ।

ਉਸ ਦੀ ਜੀਵਨ ਸ਼ੈਲੀ ਦੀ ਸਾਦਗੀ ਨੇ ਵੀ ਹਮੇਸ਼ਾ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਪ੍ਰਭਾਵਿਤ ਕੀਤਾ। ਉਸ ਦਾ ਫਾਰਮ ਹਾਊਸ ਮੁੰਬਈ ਦੇ ਭੀੜ-ਭੜੱਕੇ ਤੋਂ ਦੂਰ ਹੈ। ਉੱਥੇ ਜ਼ਮੀਨ ’ਤੇ ਕੰਮ ਕਰਨਾ, ਖੇਤਾਂ ਨੂੰ ਪਾਣੀ ਦੇਣਾ, ਜਾਨਵਰਾਂ ਨਾਲ ਸਮਾਂ ਬਿਤਾਉਣਾ - ਇਹ ਸਭ ਉਸ ਦੀ ਆਤਮਾ ਨੂੰ ਸ਼ਾਂਤੀ ਦਿੰਦੇ ਸਨ। ਇਹ ਇੱਕ ਅਜਿਹੇ ਅਦਾਕਾਰ ਨੂੰ ਦਰਸਾਉਂਦਾ ਹੈ ਜੋ ਚਮਕਦਾਰ ਪਰਦੇ ਤੋਂ ਪਰ੍ਹੇ ਕੁਦਰਤ ਦੀ ਗੋਦ ਵਿੱਚ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਸਕੂਨ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਦਾ ਸੀ। ਇਹ ਇੱਕ ਅਜਿਹਾ ਗੁਣ ਹੈ, ਜੋ ਅਦਾਕਾਰਾਂ ਵਿੱਚ ਘੱਟ ਹੀ ਦੇਖਣ ਨੂੰ ਮਿਲਦਾ ਹੈ।

ਅੱਜ ਦੀ ਪੀੜ੍ਹੀ ਧਰਮਿੰਦਰ ਦੀਆਂ ਫਿਲਮਾਂ ਵਿੱਚ ਉਹੀ ਤਾਜ਼ਗੀ, ਉਹੀ ਮਨੁੱਖੀ ਸੰਵੇਦਨਸ਼ੀਲਤਾ ਅਤੇ ਉਹੀ ਸੰਚਾਰ ਸ਼ਕਤੀ ਪਾਉਂਦੀ ਹੈ ਜੋ ਦਰਸ਼ਕਾਂ ਨੇ 40-50 ਸਾਲ ਪਹਿਲਾਂ ਮਹਿਸੂਸ ਕੀਤੀ ਸੀ। ਇਹ ਬਹੁਤ ਘੱਟ ਕਲਾਕਾਰਾਂ ਦੇ ਹਿੱਸੇ ਆਉਂਦਾ ਹੈ, ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਦੀਆਂ ਫਿਲਮਾਂ ਦੀ ਸ਼ਕਤੀ ਪੀੜ੍ਹੀਆਂ ਤੋਂ ਪਾਰ ਹੁੰਦੀ ਹੈ।

ਅੱਜ ਜਦੋਂ ਅਸੀਂ ਉਸ ਬਾਰੇ ਸੋਚਦੇ ਹਾਂ ਤਾਂ ਉਸ ਦੇ ਚਿਹਰੇ ਦੀ ਉਹੀ ਸਹਿਜ ਮੁਸਕੁਰਾਹਟ ਯਾਦ ਆਉਂਦੀ ਹੈ। ਇਹ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਹੈ ਜਿਵੇਂ ਉਹ ਅਜੇ ਵੀ ਕਿਸੇ ਦ੍ਰਿਸ਼ ਲਈ ਤਿਆਰੀ ਕਰ ਰਿਹਾ ਹੋਵੇ, ਜਾਂ ਆਪਣੀ ਨਿਮਰਤਾ ਨਾਲ ਇੰਟਰਵਿਊ ਵਿੱਚ ਕਹਿ ਰਿਹਾ ਹੋਵੇ, ‘‘ਓਏ, ਮੈਂ ਇੱਕ ਮਹਾਨ ਅਦਾਕਾਰ ਨਹੀਂ ਹਾਂ, ਮੈਂ ਬਸ ਆਪਣੀ ਪੂਰੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਦਾ ਹਾਂ।’’ ਇਸੇ ਰਵੱਈਏ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਮਹਾਨ ਬਣਾਇਆ। ਧਰਮਿੰਦਰ ਦਾ ਦੇਹਾਂਤ ਭਾਰਤੀ ਸਿਨੇਮਾ ਲਈ ਮਹਿਜ਼ ਇੱਕ ਕਲਾਕਾਰ ਦਾ ਵਿਛੋੜਾ ਨਹੀਂ ਹੈ ਸਗੋਂ ਇਹ ਇੱਕ ਯੁੱਗ ਦੇ ਅੰਤ ਨੂੰ ਦਰਸਾਉਂਦਾ ਹੈ। ਇੱਕ ਯੁੱਗ ਜਦੋਂ ਸਾਦਗੀ, ਭਾਵਨਾਵਾਂ ਅਤੇ ਮਨੁੱਖਤਾ ਅਦਾਕਾਰੀ ਦੀ ਰੀੜ੍ਹ ਦੀ ਹੱਡੀ ਸਨ। ਇੱਕ ਯੁੱਗ ਜਦੋਂ ਸਿਨੇਮਾ ਸਿਰਫ਼ ਮਨੋਰੰਜਨ ਨਹੀਂ ਸੀ ਸਗੋਂ ਸਮਾਜ, ਪਰਿਵਾਰ ਅਤੇ ਰਿਸ਼ਤਿਆਂ ਦਾ ਸ਼ੀਸ਼ਾ ਸੀ। ਧਰਮਿੰਦਰ ਉਸ ਸ਼ੀਸ਼ੇ ਵਿੱਚ ਰੌਸ਼ਨੀ ਦੀ ਸਭ ਤੋਂ ਚਮਕਦਾਰ ਕਿਰਨ ਸੀ।

ਭਾਵੇਂ ਸਰੀਰ ਚਲਾ ਜਾਵੇ, ਕਲਾ ਸਦਾ ਰਹਿੰਦੀ ਹੈ। ਉਸ ਦੀ ਆਵਾਜ਼, ਉਸ ਦਾ ਹਾਸਾ, ਉਸ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿਚਲੀ ਚਮਕ, ਉਸ ਦੀਆਂ ਫਿਲਮਾਂ ਦੇ ਦ੍ਰਿਸ਼ - ਇਹ ਸਭ ਸਾਡੇ ਅੰਦਰ ਕਿਤੇ ਨਾ ਕਿਤੇ ਜ਼ਿੰਦਾ ਰਹਿਣਗੇ। ਇਹ ਸਿਰਫ਼ ਇਸ ਕਰ ਕੇ ਨਹੀਂ ਕਿ ਉਸ ਨੇ 300 ਤੋਂ ਵੱਧ ਫਿਲਮਾਂ ਵਿੱਚ ਕੰਮ ਕੀਤਾ ਹੈ ਸਗੋਂ ਇਸ ਲਈ ਕਿ ਉਸ ਨੇ ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਦਿਲਾਂ ਵਿੱਚ ਜਗ੍ਹਾ ਬਣਾਈ ਹੈ। ਇਹ ਸਿਨੇਮਾ ਦੀ ਅਸਲ ਸ਼ਕਤੀ ਹੈ - ਜਦੋਂ ਦਰਸ਼ਕ ਅਦਾਕਾਰ ਨੂੰ ਸਿਰਫ਼ ਇੱਕ ਅਦਾਕਾਰ ਵਜੋਂ ਨਹੀਂ ਸਗੋਂ ਪਰਿਵਾਰ ਦੇ ਹਿੱਸੇ ਵਜੋਂ ਦੇਖਦੇ ਹਨ।

ਅੱਜ ਜਦੋਂ ਅਸੀਂ ਸ਼ਰਧਾਂਜਲੀ ਵਿੱਚ ਇਸ ਸਤਰ ਨੂੰ ਯਾਦ ਕਰਦੇ ਹਾਂ- ‘ਅਭੀ ਨਾ ਜਾਓ ਛੋੜ ਕੇ...’ -ਤਾਂ ਇਹ ਸਿਰਫ਼ ਇੱਕ ਗੀਤ ਦੀ ਇੱਕ ਸਤਰ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਇਹ ਇੱਕ ਯੁੱਗ ਦੀ ਪੁਕਾਰ ਵਾਂਗ ਮਹਿਸੂਸ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਮਹਾਨ ਕਲਾਕਾਰ ਸੱਚਮੁੱਚ ਕਦੇ ਨਹੀਂ ਜਾਂਦੇ। ਧਰਮਿੰਦਰ ਭਾਵੇਂ ਸਰੀਰਕ ਰੂਪ ’ਚ ਸਾਡੇ ਤੋਂ ਹਮੇਸ਼ਾ ਲਈ ਦੂਰ ਚਲੇ ਗਏ ਪਰ ਉਹ ਸਾਡੇ ਗੀਤਾਂ ਵਿੱਚ, ਸਾਡੇ ਸੰਵਾਦਾਂ ਵਿੱਚ, ਸਾਡੀਆਂ ਫਿਲਮਾਂ ਵਿੱਚ, ਅਤੇ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਧ ਸਾਡੇ ਦਿਲਾਂ ਵਿੱਚ ਹਮੇਸ਼ਾ ਵਸੇ ਰਹਿਣਗੇ।

ਸੰਪਰਕ: 94665-26148