ਨਵਰਾਹੀ ਘੁਗਿਆਣਵੀ
ਭਾਗਾਂ ਵਾਲੇ ਘਰਾਂ ਵਿੱਚ, ਇਹ ਅਪਣੱਤ, ਇਹ ਮੇਰ।
ਘੁੱਪ ਹਨੇਰੀ ਰਾਤ ’ਚੋਂ, ਉਭਰੇ ਜਿਵੇਂ ਸਵੇਰ।
ਤੰਗ ਨਜ਼ਰੱਈਆ, ਈਰਖਾ, ਖ਼ੁਦਗਰਜ਼ੀ, ’ਹੰਕਾਰ।
ਹਰ ਪਾਸੇ ਬਦਨੀਤੜੇ, ਬੈਠੇ ਪੈਰ ਪਸਾਰ।
ਪਿਆਰ ਸਿਖਾਵੇ ਸ਼ਾਂਤੀ, ਨਫ਼ਰਤ ਕਰੇ ਬੇਚੈਨ।
ਹਰ ਮੁਸ਼ਕਿਲ ਦੀ ਜਿਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਤਲਖ਼ੀ ਵੱਡੀ ਭੈਣ।
ਆਈ ਬਿਮਾਰੀ ਦੂਰ ਤੋਂ, ਕਰਦੀ ਮਾਰੋ-ਮਾਰ।
ਧਾਰ ਗਈ ਵਿਕਰਾਲ ਰੂਪ, ਅਜੇ ਨਾ ਮੰਨੇ ਹਾਰ।
ਮਸਲੇ ਹੈਨ ਅਨੇਕ ਹੋਰ, ਹੋਰ ਬਥੇਰੇ ਕੰਮ।
ਏਸ ਅਨੋਖੇ ਕਹਿਰ ਨੂੰ, ਕੁਦਰਤ ਸਕਦੀ ਥੰਮ੍ਹ।
ਬੰਦਾ ਭੁੱਲਿਆ ਰੱਬ ਨੂੰ, ਖ਼ੁਦ ਬਣ ਬੈਠਾ ਰੱਬ।
ਏਸੇ ਕਰਕੇ ਹਰ ਦਿਸ਼ਾ, ਗੜਬੜ ਹੋਈ ਸੱਭ।
‘ਨਵਰਾਹੀ’ ਗੱਲ ਸਮਝੀਏ, ਲਈਏ ਵਕਤ ਸੰਭਾਲ।
ਏਸੇ ਦੇ ਵਿੱਚ ਭਲਾ ਹੈ, ਏਸੇ ਵਿੱਚ ਕਮਾਲ।
ਸੰਪਰਕ: 98150-02302